Przejdź do zawartości

Wiktoryn (Lubimow)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktoryn
Walentin Lubimow
Biskup podolski
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1821
Lisino

Data i miejsce śmierci

21 sierpnia 1882
Kamieniec Podolski

Biskup połocki i witebski
Okres sprawowania

1874–1882

Biskup podolski
Okres sprawowania

1882

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

20 października 1852

Diakonat

1843

Prezbiterat

1843

Nominacja biskupia

21 sierpnia 1868

Chirotonia biskupia

3 listopada 1868

Wiktoryn, imię świeckie Walentin Dmitrijewicz Lubimow (ur. 5 kwietnia?/17 kwietnia 1821 w Lisinie, zm. 9 sierpnia?/21 sierpnia 1882 w Kamieńcu Podolskim) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne w Kałudze, po czym w 1843, jako mężczyzna żonaty przyjął święcenia kapłańskie. Pracę duszpasterską prowadził w Borowsku, gdzie zdobył szacunek wiernych swoją postawą w czasie epidemii. W 1850, po śmierci żony, wstąpił jako posłusznik do monasteru Narodzenia Matki Bożej i św. Pafnucego Borowskiego w Borowsku. W tym samym roku rozpoczął studia teologiczne w Petersburskiej Akademii Duchownej. Wieczyste śluby mnisze złożył 20 października 1852. Rok później, po uzyskaniu końcowego dyplomu, został skierowany do pracy w charakterze inspektora w seminarium duchownym w Smoleńsku. W 1855 obronił dysertację magisterską[1].

W 1857 otrzymał godność archimandryty. Od tego samego roku wykładał w Petersburskiej Akademii Duchownej teologię moralną i pastoralną, następnie został także inspektorem. Z powodu swojej surowości nie był popularny wśród studentów szkoły i w związku z tym w 1858 został przeniesiony do pracy w seminarium w Kostromie, gdzie pełnił obowiązki rektora, tradycyjnie łącząc je z funkcją przełożonego monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Igricy. W 1860 został przeniesiony po raz kolejny, tym razem na stanowisko rektora seminarium duchownego w Tyflisie i przełożonego monasteru Przemienienia Pańskiego w tym samym mieście[1].

Pracę duszpasterską łączył z działalnością publicystyczną. Swoje teksty, poświęcone przede wszystkim zagadnieniom homiletyki i praktycznej działalności duszpasterskiej, publikował w pismach cerkiewnych „Christianskoje cztienije” i „Prawosławnyj sobiesiednik”. Wiktoryn (Lubimow) był również redaktorem rosyjskiego wydania dzieł św. Jana Chryzostoma. Opublikował także podręcznik do nauki czytania i pisania w językach rosyjskim i cerkiewnosłowiańskim, który od pierwszej publikacji w 1871 do 1892 był dziesięciokrotnie wznawiany[1].

21 sierpnia 1868 został nominowany na biskupa czeboksarskiego, wikariusza eparchii kazańskiej. Chirotonię biskupią przyjął 3 listopada tego samego roku. Po czternastu latach Świątobliwy Synod Rządzący przeniósł go na katedrę połocką, zaś w 1882 mianował go biskupem podolskim[1]. Zmarł w Kamieńcu Podolskim i został pochowany w miejscowym soborze Kazańskiej Ikony Matki Bożej[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]